W ostatnich latach pojawiło się wiele badań dotyczących genetycznych uwarunkowań odpowiedzi na różne terapie farmakologiczne. Jednym z takich badań jest najnowsze doniesienie dotyczące allopurinolu – leku powszechnie stosowanego w leczeniu dny moczanowej. Badanie to dostarcza nowych, istotnych informacji na temat genetycznych czynników wpływających na skuteczność allopurinolu, co może mieć znaczenie w codziennej praktyce klinicznej.
Znaczenie genów transportujących uratę i enzymów metabolicznych
Dna moczanowa, będąca wynikiem hiperurykemii, jest w dużej mierze spowodowana niedostatecznym wydalaniem kwasu moczowego przez nerki i jelita. Proces ten jest regulowany przez transportery uratowe, które uczestniczą w wydzielaniu i reabsorpcji uratów. Badanie wskazuje, że warianty genetyczne w genach kodujących te transportery mogą wpływać na odpowiedź na terapię allopurinolem. Szczególnie interesujące są wyniki dotyczące genu MOCOS, który koduje enzym molibdenowy niezbędny do metabolizmu allopurinolu do jego aktywnego metabolitu, oksypurynolu.
Metodologia badania
Badanie obejmowało analizę genomów 563 uczestników z dną moczanową, którzy byli częścią długoterminowego badania bezpieczeństwa allopurinolu. Uczestnicy zostali podzieleni na grupy o dobrej i niewystarczającej odpowiedzi na leczenie, na podstawie poziomów kwasu moczowego we krwi. Analiza genetyczna obejmowała zarówno powszechne, jak i rzadkie warianty genetyczne, które mogłyby wpływać na odpowiedź na allopurinol.
Wyniki badania: znaczenie genu MOCOS
Wyniki wskazują na istotne statystycznie powiązanie pomiędzy wariantami genetycznymi w genie MOCOS a odpowiedzią na allopurinol. Zidentyfikowano, że zarówno powszechne, jak i rzadkie warianty w tym genie mogą wpływać na skuteczność terapii. W szczególności, w grupie uczestników, u których potwierdzono przestrzeganie terapii poprzez pomiar poziomu oksypurynolu w osoczu, związek ten był jeszcze silniejszy.
Dyskusja: potencjalne zastosowanie kliniczne
Odkrycia te sugerują, że gen MOCOS może być dodatkowym genetycznym determinantem odpowiedzi na allopurinol, niezależnie od innych znanych czynników genetycznych, takich jak wariant rs2231142 w genie ABCG2. W przyszłości może to prowadzić do opracowania narzędzi predykcyjnych, które uwzględniałyby genotyp MOCOS w celu lepszego dostosowania dawki allopurinolu do indywidualnych potrzeb pacjenta.
Podsumowanie i wnioski
Badanie podkreśla znaczenie genetyki w terapii allopurinolem, sugerując, że dodatkowe czynniki genetyczne, takie jak warianty w genie MOCOS, mogą wpływać na skuteczność leczenia. Wprowadzenie takich danych genetycznych do praktyki klinicznej mogłoby poprawić wyniki leczenia pacjentów z dną moczanową.
Bibliografia
Fanning Niamh C, Cadzow Murray, Topless Ruth K, Frampton Chris, Dalbeth Nicola, Merriman Tony R and Stamp Lisa K. Association of rare and common genetic variants in
