Nowe dowody na oporność in vivo na allopurinol u psa zarażonego Leishmania infantum

W ostatnich badaniach naukowych przedstawiono istotne wyniki dotyczące oporności na allopurinol, lek stosowany w leczeniu leishmaniozy u psów. Badanie to dostarcza nowych, istotnych informacji na temat mechanizmów oporności, które mogą mieć poważne konsekwencje dla praktyki klinicznej. Oporność na allopurinol, choć wcześniej wykazana in vitro, teraz została zidentyfikowana również w badaniach in vivo, co podkreśla konieczność dalszego monitorowania i zrozumienia tego zjawiska.

Oporność na allopurinol: tło i kontekst

Leishmanioza to choroba pasożytnicza wywoływana przez Leishmania infantum, która jest szczególnie powszechna w Europie. Allopurinol, lek stosowany do długoterminowego leczenia tej choroby, działa poprzez hamowanie enzymu hipoksantynazy, co prowadzi do zmniejszenia stężenia kwasu moczowego. W przypadku psów, allopurinol jest lekiem pierwszego wyboru, jednak relapsy infekcji L. infantum u psów leczonych tym lekiem stają się coraz bardziej powszechne.

Opis przypadku: Akita Inu z leishmaniozą

W badaniu opisano przypadek dwuletniej suki rasy Akita Inu, która została adoptowana z hodowli w pobliżu Nicei we Francji. Początkowo zdiagnozowano u niej pierwotną immunośredniczoną anemię hemolityczną (IMHA). Po rozpoczęciu leczenia immunosupresyjnego, pies został skierowany do kliniki weterynaryjnej, gdzie przeprowadzono testy na obecność L. infantum. Ostatecznie potwierdzono diagnozę leishmaniozy na podstawie wyników cytologicznych oraz testów serologicznych.

Wyniki badań: oznaki oporności na allopurinol

W trakcie leczenia pies otrzymywał allopurinol przez 1316 dni. Mimo tego, wystąpiły objawy kliniczne sugerujące nawrót infekcji, takie jak bladość błon śluzowych, gorączka oraz nawrót anemii. Badania laboratoryjne wykazały zmiany w liczbie płytek krwi, podwyższone stężenie białka C-reaktywnego oraz obniżoną koncentrację żelaza. Kluczowym elementem diagnozy była analiza liczby kopii genu METK, która wykazała spadek poniżej 3, co jest uznawane za wskaźnik oporności.

Analiza laboratoryjna i diagnostyka

• Badania krwi wykazały:
  • leukopenię i trombocytopenię,
  • hiperproteinemię oraz hiperglobulinemię,
  • podwyższone stężenie białka C-reaktywnego.
• Testy serologiczne (ELISA i IFAT) potwierdziły obecność L. infantum, a badania PCR wykazały niską liczbę pasożytów w krwi.

Dyskusja: implikacje kliniczne i przyszłe kierunki badań

Wyniki tego badania sugerują, że oporność na allopurinol może być poważnym problemem w leczeniu leishmaniozy u psów. Zmniejszenie liczby kopii genu METK może wskazywać na mechanizmy oporności, które dotychczas były niedostatecznie zbadane. Oporność na leki może prowadzić do zwiększonego ryzyka rozprzestrzenienia się infekcji wśród innych psów, kotów, a nawet ludzi, co podkreśla potrzebę dalszych badań w tym zakresie.

Znaczenie diagnostyki molekularnej

Wykorzystanie PCR do określenia liczby kopii genu METK okazało się szybkim i wiarygodnym narzędziem diagnostycznym. Badania te mogą być kluczowe w identyfikacji psów z opornością na allopurinol i w dostosowywaniu strategii leczenia. W przypadku trudności w uzyskaniu materiału do badań, rozważenie analizy z innych źródeł, takich jak szpik kostny, może zwiększyć dokładność diagnostyki.

Podsumowanie: nowe wyzwania w leczeniu leishmaniozy

Oporność na allopurinol u psów z leishmaniozą stanowi nowe wyzwanie dla weterynarii. Wzrost liczby przypadków relapsów po długotrwałym leczeniu tym lekiem podkreśla konieczność monitorowania stanu zdrowia psów oraz wprowadzenia skuteczniejszych strategii terapeutycznych. W przyszłości, badania powinny koncentrować się na zrozumieniu mechanizmów oporności oraz opracowaniu alternatywnych metod leczenia, które będą bardziej efektywne w zwalczaniu L. infantum.

Bibliografia

Schäfer Ingo, Faucher Mathieu, Nachum-Biala Yaarit, Ferrer Lluís, Carrasco Marina, Kehl Alexandra, Müller Elisabeth, Naucke Torsten J. and Baneth Gad. Evidence for in vivo resistance against allopurinol in a dog infected with Leishmania infantum by reduction in copy numbers of the S-adenosylmethionine synthetase (METK) gene. Parasites & Vectors 2024, 17(), 1-186. DOI: https://doi.org/10.1186/s13071-024-06583-0.